Atoan

Euskaraz berriro ikasten hasi naiz. Ilusioarekin, benetan. Astean bost ordu. Ez da gehiegi, badakit. Ez daukat denbora gehiago.

“Zenbat denbora behar dugu hizkuntza bat ikasteko?”

Hori izan da irakasleak egin digun lehenengo galdera, gaur goizean, lehenengo klasean.

Berehala ikasle batek erantzun du: Bizitza osoa.

Eta ados nago.

Bai, publizitateak, bideoak eta esloganak ondo daude baina… lortuko al dute ikasle kopurua handitzea? Horregatik kezka: ezin ote dugu ezer gehiago egin euskaldunberrigaiak liluratzeko erakartzeko matrikularazteko? Seguru.

Erakasleak hautatu eta landuko duenaren pertinentziak edo ikasle mota horri egokia izanak motibazio hori entretenitzen duelako gerta daiteke ere? Ez dakit. Edo bai, badakit. Horra gabe, segur dena dena, beste behin, zerbait funtzionala den ber, ikasten dela. Euskara eta beste guzia. Eduki batek balio badu, jendearentzat baldin badu balio bat, erabilia edo bizia izateko diot, dena da biziagoa eta emankorragoa.
Eta euskal gaiez aritzeko, iparralde honetan orokorrean hori da falta: badela kontzientzia eta diskurtsoa gaien balioez, premiaz, funtsaz baina gure gizarteak eta bereziki honengan eragiten ahal dutenek, euskal gai horiek berak funtzionalak, beharrezkoak izan daitezen indar eta aukera gutxi eskaintzen dutela, ez badira gizarteko zenbait taldeen ekimen eta inbertsiotik.

Ez zait asko kostatu. Zenbait hizkuntza dakizkidanez, ez dut arazo handirik izan. Klasetara joaten nintzen bakarrik, ez nituen etxeko lanak ere egiten… kar, kar! Baina zailena hitzak izan dira, ezin baitituzu asmatu, latinetik eratorriak ez badira. Euskara hain da desberdina hitz egiten ditudan gainontzeko hizkuntzetatik…

Siendo esta una ciudad muy dura, a veces llegaban cansados a clase. Pero llegó un momento en el que gozábamos. Creo que su motivación ha tenido mucho que ver en eso. Para estudiar euskera aquí se necesita mucha motivación.