Atoan

Araban ezin da edozein euskara erakutsi eta erabili; ahal dela behintzat, bertan izan zena hartu behar da gogoan. Jakina, gauza batzuk zaharkituta daude eta ezingo dira atzera berriro berpiztu, baina beste gauza asko naturaltasun osoz erabili daitezke. Esate baterako, nik ez nuke Araban “igorri” hitza erabiliko; “bidaldu” erabili zutelako hango lekukoek eta “bidaldu” delako Araba inguruetan gaur egun esaten dena.

Beraz, ezagutzaren arloan egin diren aurrerapen handiei segida emateko eta eskolak euskalduntzen dituen horiek euskararen komunitatean integratzeko, estrategikoak dira komunikabideak. Euskaldun sakabanatuak euskarazko komunikazio espazioan sartzeko bide eraginkorrak eta, horren ondorioz, erabilera areagotzeko tresna paregabeak; baldin eta erabilera kontzeptua orain baino modu zabalagoan ulertzen badugu. Komunikabideek Txillardegik zorrotz aztertutako oztopoa —elebakar erdaldunen presentzia— gainditzen dutelako.

Yo te diría que intentes practicar en cuanto tengas ocasión, no solo en el aula que también, que trates de acercarte al mundo del euskera, del modo más natural posible y con mente abierta, con la literatura por ejemplo.

Ni ere ahalegin handia egiten ari naiz. Iaz egunero goizean euskaltegira joaten nintzen. Aurten, ordea, astean zehar bi egun bakarrik euskara ikasten dut. Lanagatik kurtsoa murriztu behar izan dut. Gainera, krisiagatik gastuak ere murriztu behar izan dut. Horregatik, Hizkuntza Eskolan ikasten ari naiz, astero bost ordu. Gainera, zorte handia izan dut jende asko han ikasteko zerrenda dago eta kanpoan geratzen da.

"Hizkuntza-alderdikeria saihestu behar da" esan beharko genuke agian eta ez "politika eta hizkuntza ez dira nahastu behar"

Talibanekin haserretu egin behar dugu! Bi tresna badauzkazu adierazteko, zergatik ez erabili biak? Adierazkortasuna ematen dio hizkerari. Hizkuntza polita da jendeak hitz egiten duena, nahiz eta euskalkia izan, batua izan, euskañola izan. Ulertzen dut euskalzaleen kezka, baina behintzat esparru informaletan ez dago geure burua talibanek nahi duten ”elebakartasun bikoitz” horretara mugatu beharrik.

Hizkuntzaren formen sozializazioa lagundu beharko litzateke, ez hizkuntzaren beharraren sozializazioa. Azken hori egin dugu dagoeneko milioi bat aldiz, aldez eta moldez: «mintza zaitez euskaraz», «euskarak behar zaitu». Zergatik, bada, nire hizkuntza gozagarria erdara bada? Bestea ez dugu ikusi oraindik administrazioaren aldetik.